Αν έχεις λίγο χρόνο περίσσεμα για μένα, γράψε μου κάτι.
Ας είναι φως στο σκοτάδι ή στη πληγή αλάτι.
Ας είναι σα γελαστό παιδί που φτιάχνει πύργους στην άμμο
ή σαν αλλαγμένο δέρμα φιδιού στο δρόμο χάμω.
Απλά γράψε μου, θέλω να σε νοιώσω, να σε διαβάσω
αλλοιώς μ΄αφήνεις μόνο με τα δικά μου σώψυχα ν' απογεράσω.
Γράψε λοιπόν.
Γράψε μου κι εσύ.
Ας είναι φως στο σκοτάδι ή στη πληγή αλάτι.
Ας είναι σα γελαστό παιδί που φτιάχνει πύργους στην άμμο
ή σαν αλλαγμένο δέρμα φιδιού στο δρόμο χάμω.
Απλά γράψε μου, θέλω να σε νοιώσω, να σε διαβάσω
αλλοιώς μ΄αφήνεις μόνο με τα δικά μου σώψυχα ν' απογεράσω.
Γράψε λοιπόν.
Γράψε μου κι εσύ.
39 σχόλια:
eisai parea kali..
θα μπω μες το όνειρο σου μια ήρεμη βραδιά κομμάτι σου να γίνω ακόμα μια φορά
σαν είναι εφιάλτης θα εναντιωθώ
μακριά απ' το μυαλό σου να διώξω το κακό
κι αν δεν τα καταφέρω και μενεί σταθερό μαζί μου θα το πάρω να εξαφανιστώ
εχω χρόνο άφθονο αδελφέ μου ψυχής απόθεμα μια καθαρια μάτια από κάθε τραγούδι σου κάθε στίχο κάθε λέξει την κάθε μέρα μου συντροφεύεις σκόρπας τα όμορφα μπροστά μου έναυσμα κάθε φορά να σκαρώσω πράγματα δικα μου νέα όνειρα να γεννηθούν μ'ανάγκη πραγματικά να γένουν
Δε σου χτυπάω απλά την πλάτη ένα Αυγουστιάτικο βράδυ
Λίγο στη θέση σου θα μπω, να ρίξω φως στο σκοτάδι
Είπα λοιπόν να διαβώ της μνήμης τα σκαλοπάτια
Χρυσοφτιαγμένα γινάτια τίγκα κρασί σαν κανάτια
Γουλιά γουλιά θα τα πιώ και ίσως πάνω στη μέθη
Να καρτερώ μια στιγμή πίσω και πάλι να έρθει
Μαζεύω σκόρπια κομμάτια και στο ποτήρι το πρώτο
Με βλέπω στα δεκαοχτώ χωρίς να ξέρω τον τρόπο
Να αγαπώ να μισώ και να σκαρώνω κομμάτια
Θυμάμαι μόνο πως είχα δυο πεντακάθαρα μάτια
Και να ρεμβάζουν θυμάμαι απ' το δικό μου εξώστη
Μια πολιτείας γκραβούρα από τσιμέντο/Δεσμώτης
κάποιων ονείρων που χρεωθήκαν στο χρόνο
Κι όσο γερνάω μαζί του φιλιώνω
Θυμάμαι κρύες βραδιές σε μια γωνιά στη Λιοσίων
Και ένα κάστρο να πέφτει στο άντρο των ηλιθίων
Την πιο μεγάλη αγκαλιά να περιφράσσει τον κόσμο
Όταν της νύχτας τα αρώματα έχουν γιασεμί και δυόσμο
Θυμάμαι άγνωστους φόβους στου μυαλού μου την άκρια
Να καταπίνουν ψυχές σ' ένα κλουβί στα Εξάρχεια
Θυμάμαι ακόμα το χρώμα από το άδειο χαρτί
Τους πρώτους στίχους θυμάμαι πριν αποκτήσουν φωνή
Που μια αλεπού με παρακίνησε να γράψω
Τα όνειρά μου στη φωτιά πριν να τα κάψω
Κι ας είναι δύστροπα σαν τούτη εδώ την ώρα
Απλά απαγκιάζει η ψυχή μου από τη μπόρα
Και για να ρίξω αφού θες και στην πληγή σου αλάτι
Θα σου θυμίσω ένα δίστιχο απ' του Low Bap το παλάτι
"Όταν το μικρό hip hop μας έγινε για λίγο αστέρι
Το γλεντάγαν οι μπινέδες που τα είχαν καταφέρει"
Μα το μικρό μας Low Bap το αφήνω λίγο στην άκρη
Αφού άλλος πόνος λευτέρωσε το ίδιο μας δάκρυ
Το φίδι δέρμα αλλάζει μα όχι τη στόρησή του
Αφού στη νάρκη θα πάρει και το φαρμάκι μαζί του
Θα τυλιχτεί στη φωλιά του και θα κλωσήσει τ' αυγά του
Καμπανιστά τώρα κι επίσημα ακούγεται η λαλιά του
Να μιλάει για του έθνους τους μεγάλους τους αγώνες
Και τους ήρωες που γινήκαν ανδριάντες σε κολώνες
Τώρα πια σαβανωμένοι σε λαβάρων παρελάσεις
Μα οι δικοί του οι αγώνες μου βρωμίσαν απελάσεις
Γάμησέ τους αυτούς και πίσω εδώ στα δικά μας
Στα κερασμένα, πουλημένα, ξέφραγα όνειρά μας
Σ' αυτό το αλλόκοτο βράδυ στην ευκαιρία την πρώτη
Έκλεψα λίγο τα κλειδιά και μπήκα στο παραπόρτι
Ήρθε και η μούσα μαζί μου μπήκε κι αυτή στα κλεφτά
Άλλη μια νύχτα που είναι η μόνη συντροφιά
Λέω να μείνω εδώ μέσα που είναι πάντα σκοτεινά
Αφού το φως το φοβάμαι να μη φανούνε αυτά
Που κρύβει πάντα η ψυχή μου σε εκούσια φυλακή
Μην αντικρύσει ποτέ όσα εγώ έχω δει
Αν θα με νοιώσεις δεν ξέρω ούτε το είχα σκοπό
Όμως ξήμερωσε και βρήκα ένα φίλο καλό.
Μιχαλη το μονο που θελω να σου γραψω ειναι οτι νιωθω πραγματικα τυχερος και περηφανος για την LOW BAP ανατροφη μου...
Να σαι καλα να προσεχεις,να γραφεις και να χαιρεσαι την Γιολαντα την Μαγια και τον Σωτηρη...
υ.γ 10 χρονια ανεβασμενος στο low bap δρομολογιο
υ.γ2 και ενα παραπονο,στις 16 Απριλιου κατι ξεκινησαμε,θυμασαι;περιμενω νεα...
Μιχάλη μη σταματάς να γράφεις και να τραγουδάς...
Σε έχουμε ανάγκη...
Στη φωτια ακομα μεσα το κεφαλι
κι ας ειμαι στα ποιο δυσκολα μου
τωρα οτα ξυπναω δε με νοιαζουν οι αλλοι
δε με παιρνει απο κατω,φωτια μου
φοβαμαι αρκετα, μα σκεφτομαι συχνα
οτι ο φοβος ειναι παντου και ρωτω
γιατι τοση βρομια και τοσα ερπετα
να παραμεινω ψυχραιμος προσπαθω
ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Ειναι εποχες δυσκολες, πιο δυσκολες απο ποτε για ενα και μονο λογο. Σ'ολους μας ειναι καρφωμενη μεσα μας η καχυποψια. Καχυποψια για τον αλλο, καχυποψια για το μελλον, καχυποψια για τον ιδιο μας τον εαυτο. Ετσι φαινεται βολευει καποιους. Να΄μαστε χωρια ακομα και απο τον ιδιο μας τον εαυτο. Ας το πολεμησουμε λοιπον αδερφια για καλο μας θα'ναι. Βαγγελης Νικος,Ρεθυμνο.
Δε μ'αγαπάς ούτε μια στάλα κι ας σε ζηλεύω
Η υδονή σου πάντα με θέλει να σε γυρεύω
Κάθε βράδυ, κάθε όνειρο, κάθε ανάσα, κάθε ζωή
Εσύ εκεί κι εγώ να τρέχω να σε φτάσω στη στροφή
Σαλεύω πάλι, λιγάκι μη σε ξυπνήσω
Όσο με κοροϊδεύω, τόσο θα σ'αγαπήσω
Δε κάνω πίσω, είναι νωρίς για να αργήσω
Μπλόφαρα τη ψυχή μου και τώρα πως θα ζήσω???
Σακάτης μιας αγάπης που ξέρει μόνο να ζητάει
Κι απόψε όσο κι αν πάει, μονάχα εμένα αγαπάει
Με τριγυρνάει για ένα φιλί, γυαλίζει και γελάει
Κυλάει μπρός στα πόδια μου και με μεθάει
Δίχως ντροπή, ψάχνω το στόμα σου για ν'αναπνεύσω
Έχω ξεχάσει τη χαρά γι'αυτό και θα μπορέσω
Να σε χορέσω στη παλάμη μου, σφιχτά να σ'αγκαλιάσω
Και να σε πνίξω με τα δάκρυα μου πριν γεράσω
Ξυπνάω πάλι πριν το τέλος και φοβάμαι την αλήθεια
Μου λείπεις, διάολε, μου έγινες συνήθεια
Έλα πιο κοντά, δε σε φτάνω, σ'αγγίζω και σε χάνω
Έλα να παίξουμε, θα διαλέξω ξανά εγώ να πεθάνω
Πώς να μιλήσω για εκείνα που ημερεύω
Που πασχίζω να γνωρίσω και γυρεύω
Όταν σκοτάδι βασιλεύει στο πλατύσκαλο μου
Και το μίσος πνίγει το μυαλό μου
Όχι δεν είναι ο ήχος της βροχής
Το φωτοστέφανο του ήλιου και της μάνας
Μπορεί η αρχή ανάποδης στροφής
Το τέλος μιας άπληστης φαγάνας
Όπως πάντα ξεσπάς με πασαλείμματα
Της βουβαμάρας τα φριχτά ποδοπατήματα
Τώρα που ο χρόνος τραγουδά το φευγιό σου
Τόλμη υφαίνεις στα κρυφά στον αργαλειό σου
Τώρα που κάποιοι φέγγουν σαν μικρή πυγολαμπίδα
Και στο κούτελο σου έβαλαν σφραγίδα
Απ’του βολέματος τη γλυκιά μαστούρα
Και του χειμώνα τη βαριά περπατούρα
Τώρα που στα βουνά προβάλλει η λιακάδα
στο μυαλό σου βασιλεύει η αφηρημάδα
Αυτή η ριμάδα που χαμένη ζει στο τίποτα
Σαν κρύα βρύση ποτίζει τα καχύποπτα
Τώρα που η τύχη, μας γύρισε τη πλάτη
Κουρέλια στρώνουν να κατέβεις σκαλοπάτι
Κάθε σου βήμα και ένα παραπάτημα
Από το ξαφνικό και απότομο σταμάτημα
Μα μες τη ζάλη,την τρελή αναμπουμπούλα σου
Μονομιάς ξερνάς την αναγούλα σου
Και απ’τους κατέχοντες ζητάς το μερτικό σου
Των μουλωχτών δανειστών προικιό σου
Και όταν ξυπνήσεις αργόσυρτα απ΄τη λήθη
Δες τι μένει απ’το κουκί και το ρεβίθι
Κάνε για λίγο μια στάση που να πάρει
Του Διογένη δες τι κρύβει το πιθάρι
την νυχτα αυτη , την λεμε εμεις φωτια,
καποιοι τρομαξανε και φυγαν μακρυα,
αλλοι μας προδωσαν σε γυαλατζι χαρτια,
και οπως λεει κι ο σοφος , οταν του ηλιου βγει το φως, το φιδι ασε μοναχο να συρθει ..
ποτε δεν θα σε λυπηθει..
γιατι σου κλεβει την ζωη
και ολα τα ονειρα που εκανες
στα κανει εφιαλτες..
το ψεμα εγινε θεμα ..
κοπηκε το νανουρισμα
τελειωσανε οι στιχοι
τα προβατα ξυπνησανε
δεν ειμαστε ,πια, λιγοι
Για άλλη μια φορά φάνηκε πόσο αδύναμος είναι ο Ελληνικός λαός.
Στην Βρετανία για έναν άνρωπο που σκοτώθηκε από μπάτσο εξελίσσονται ταραχές εδώ και 3 ημέρες.
Έτσι την απαντούν εκεί την τυχαία εκπυρσοκρότηση. Εδώ στην Ελλάδα οι μπατσοι μάς σκοτώνουν, μας πνίγουν στα χημικά, ξεσπούν ΟΛΟ τον ψευτοτσαμπουκά τους πάνω σου απλά και μόνο αν δεν τους αρέσει η φάτσα σου, Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες βάζουν υποθήκη ή χαρίζουν την λαϊκή περιουσία, το αφεντικό μας μας καταπιέζει ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ και το μόνο που κάνουμε είναι κάμπινγκ στο Σύνταγμα και αφήνουμε στη μέση Δεκέμβρηδες (του '08).
Καληνύχτα προσεχώς αφανισμένοι συνέλληνες.
Σπύρος
Να μας φυλάς απ'τους φασίστες μονάχα εσύ.
Διάβασε αν θέλεις για την σημερινή μαύρη επέτειο
http://www.sportdog.gr/article/47573/mats-tou-thanatou
Σπύρος
b.d.eisai gia mena kati shmantiko kai as mhn se exw gnwrisei kai polly prwsopika...se vlepw san ton patera mou pou exasa prin apo ena xrono peripou polles fores kremomai apo ta xeilh sou kati na peis den kserw otidhpote...eimai 26 kai exw perasei zorikes katastaseis genika..h mana mou menei sto ekswteriko...alla tina kanoume yparxoun kai xeirotera...agapw pollu auto pou exeis ftiaksei...sunexise etsi..kai sigoura o mastro swthrhs kai o mastrokwstas tha ta lene ekei panw...
Βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο κεφάλι στο Λονδίνο
τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω...
Άτυπη απαγόρευση κυκλοφορίας στο Λονδίνο, κι άλλος νεκρός στη διαδήλωση και από Σεπτέμβρη θα έχουμε τα δικά μας ντράβαλα. Ξύπνα άμοιρε γείτονα. Μας νικάει το σκοτάδι. Ξύπνα.
με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς...
"Ποσο σκληρές είναι τούτες οι μέρες,περίμενέ με.Ας τις χαρούμε"
(παμπλο νερουδα)
Οι στίχοι αυτοι οσο απλοικοί κι αν είναι περιέχουν αληθεια και μακαρι να τους κάνουμε πράξη επιτέλους.Εγω εχω να σου πω οτι το "Στα λάθη τους χαμένος ειναι το πιο αντρίκιο κομμάτι που έχεις γράψει και εχει γίνει για μένα ένα προσψπικό μανιφέστο.Να'σαι γερός!
Ιωακείμ
Στο Κέντρο ήμουν σήμερα απ’ το πρωί Μιχάλη
–είχα καιρό να κατεβώ κι άρχισα την… κραιπάλη:
δίσκους, βιβλία αγόρασα, από καιρό βγαλμένα,
που τα ’χα σπίτι κάποτε και τώρα ήταν χαμένα.
Ενα απ’ αυτά η «Φιέρα» σου (την πρόλαβα –τι τύχη!)
κι ήρθαν και μ’ άδραξαν ξανά η μουσική κι οι στίχοι.
Όλα ωριά, μαγευτικά, γαμάτα, Μιχαλιό μου
–γεύση θεσπέσια, γλυκιά, κρασί απ’ το παλιό μου!
Τη ρούφηξα γουλιά γουλιά τη «Φιέρα», Ποιητή μου,
κι ήταν μεγάλη μου η χαρά –σαν να ’χα τη γιορτή μου!
Οι λέξεις όλες σμιλευτές κι η πετυχιά περίσσα
καθώς, Μιχάλη, ράπαρες από καρδιάς, στα ίσα!
Αλλά κι η Σανταζίνια (δροσιά σου μα κι αστέρι)
ήταν στη «Φιέρα» φωτεινό και δυνατό σου ταίρι!
Μιχάλη, φίλε μου καλέ κι αδέρφι από τα λίγα,
κράτα γερά στο Low Bap κι ίσια, μπροστά, οδήγα!
Πρόσεχε, ακόμα, Μιχαλιό, το θέμα της υγειάς σου
–έχουμε ανάγκη εσένανε, το σφρίγος, τη «μαγκιά» σου!
Θέλουμε να ’σαι θαλερός και να τα χώνεις ντρέτα
–μέριασε την «κατάθλιψη», έχεις τη Μάγια, πέτα!
ΣΤΙΧΟΠΛΕΧΤΗΣ ΑΡΝΗΤΗΣ
καμια φορα στα ξαφνικα τα παντα σκοτεινιαζουν
η ανασα μου τρεχει πολυ σαν καποιοι να την σκιαζουν
ξερεις πως ειναι η σκοτιά οταν το παρακανει
σε βαζει στο αμπαρι της,τα γουστα της
να κανει
οταν λοιπον ολα αυτα μου φραξουνε
το στομα
τραβω με τα δυο δαχτυλα μια γραμμη
στο χωμα
μεχρι εκει ολα αυτα κ ουτε μια ανασα περα
δεχομαι μονο το νοτια το πιο καλο αερα
που οταν τα παντα σε χτυπουν και
θελεις να τα φτυσεις
φυσαει κοντρα τους να δεις πως
ειναι ψευδαισθησεις
αμα σε βγαλει το φευγιο στα μερη τα δικα μου
σε περιμενω -που αλλου- κατω απο
μια ελια μου
καταλαβες ποιος σου μιλα κ ποιος σου λεει λογια
στη χωρα αν ερθεις του νοτια
και αφησεις τα υπογεια
μα μεχρι τοτε να μιλας και να βροντοφωναζεις
γιατι η μαγκια σου ειναι πως με
τον αερα μοιαζεις
τον αληταμπουρα νοτια που σε ενα περασμα του
κερναει ριμες κ φωτια,η δικαιη μοιρασια του
Δως μου το χρόνο.. έξω απ τον χρόνο..
να ταξιδέψω.. μέχρι τον Κρόνο..
βρες μου δυό λόγια.. για να πατήσω..
πες μου ένα ψέμα.. και θα λυγίσω..
Δως μου το χρόνο.. έξω απ τον χρόνο..
να ταξιδέψω θέλω, μέχρι τον Κρόνο,
βρες μου βρες μου, δυο λόγια, για να πατήσω,
μέσα απ τις στάχτες να βρω, το κουράγιο ν αρχίσω..
Παίρνω μι ανάσα καλή, να με κρατήσει στη γη,
και μία δεύτερη ανάσα να καταπιώ τη ντροπή,
κι έτσι για πρώτη φορά, στο χαρτί μ ορίζω,
γιατί δεν άντεξα μονάχος να με βρίζω,
Γεννηθηκά, βαρήκοος κι αυτήκοος μάρτυς
είναι ο Θεός που είναι οδηγός και της ψυχής μου χάρτης,
καλά κρυμμένος φυλαγμένος σε κελιά μαντρωμένα
γυρεύοντας τα κλειδιά, ψάχνω παρέα κι εμένα
μα όποτε σκύβω το κεφάλι και κοιτάζω τη γη
με βρίσκω κάτω στο χώμα σ ένα κομμάτι χαρτί,
κι όταν σηκώνω τα μάτια, να με βρω και πιο πάνω,
πέφτει απ τα χέρια το χαρτί κι έτσι με χάνω..
ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ ΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΤΡΟΜΑΖΕΣ
Ολάκερος ο εαυτός μου μπροστά σε είδωλα.
Περικυκλωμένος απο σκιάχτρα φτιαγμένα με σάπια φύλλα.
Γεννημένος σ'ένα ψέμα που το σώμα το γυροφέρνει η αλήθεια.
Βίος ολοζώντανης πλάνης που κάποτε θα ξασθενίσει.
Φτιασίδια μιας φθηνής απολαβής, για μια στιγμλη καβαλάρης του απόηχου τίποτα.
Περιπλανώμενος ταξιδιώτης του αύριο, ναυαγός του χθες.
Τώρα που η σιωπή κρύβει λέξεις, η μάσκα έκρυψε την μορφή σου, τρέξε άτιμε να χαρείς, είναι η γιορτή σου.
Περιμένοντας, γερνάς.
Πέφτω μα δεν φοβάμαι. δεν νιώθω πόνο. Το μόνο που φοβάμαι είναι μην τυχόν και απομείνω σ' ένα καλοφτιαγμένος θίασο που ορίστηκε να είναι το μοναδικό πράγμα που θα με αντέχει.
Σ' ευχαριστώ για όσα με κάνεις να νιώθω όταν σε ακούω, ευχαριστώ για τα "ταξίδια". Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου.
Απόψε θα βγάλω μια κραυγή να ακουστεί σε όλη τη γη..
Μια κραυγή για όσα χάθηκαν..
Μια κραυγή για όσα δε θα έρθουν...
Μια κραυγή για όσα η καρδιά μου αποζητά...
Μια μεγάλη κραυγή....μέχρι αίμα να βγει....
Μιχάλη σε περιμένουμε Σάμο..μη ξεχάσεις την υπόσχεσή σου....
Σάββατο βράδυ μόνος και ασυγχώρητος
ξεχασμένος μες την πόλη και νιώθω αφόρητος
της μοναξιάς τα μονοπάτια να βαδίσω παλεύω
σε μια οθόνη να τους λύσω χαζεύω
Το ολόγιομο φεγγάρι απόψε δεν θα δω
όπως οι ερωτευμένοι κάνουν εδώ και καιρό
Μες την οθόνη λοιπόν και χορεύω μόνος στο ταψί
ομως ξαφνού βλέπω τίτλο "γράψε μου και εσύ"
Πως να σου γράψω για αυτα που τυρρανάνε το μυαλό μου
ποιες λέξεις να σκαρώσω και να πω
Για όλα αυτα που την ψυχή μου βασανίζουν
μια αχτίδα ήλιου περιμένω να δω
Και να τι βλέπω λοιπόν σε μια κένη Αθήνα
χαρούμενους πολίτες και ας πεθαίνουν στην πείνα
να διασκεδάζουν να γελάνε να χορεύουν
και πιο πολύ την μοναξιά να κοροιδεύουν
Στις παραλίες και στα κέντρα αποξένωσης
πιτσιρικάδες να φωνάζουν υπ'ερ της ένωσης
και κοριτσάκια έτοιμα να ανοίξουν τα πόδια
σε όποιν μαλάκα τους τάξει περισσότερα βόδια
Μα εσύ μακριά στην Κύπρο είσαι
με τέτοια ζέστη που έχει εκεί φίλε μου πήξε
Τα χαιρετίσματα λοιπόν στης Λεμεσού την πόλη
τραγουδησέ τους,κάνε τις ρίμες σου βόλι
και αν τύχει να δείς κάποια Μαρία
κανε για μενα σε παράκαλω λίγο ακόμα φασαρία
Να θυμηθεί τους στίχους που ψιθύριζα τα βράδια
όταν εκείνη και εγώ ανταμώναμε μονάχοι στα σκοτάδια
Ωπ συγγνώμη το ρίξα λιγάκι στο μελό
τέχω τώρα να προλάβω το μετρό
Στάσεις περνάω στάσεις αφήνω στο Σύνταγμα φτάνω
έκει που πριν 2 μήνες κόντεψα να πεθάνω
Στον τόπο των πορειών και των επεισοδίων
μα τωρα όπως καταλαβες καιρός των αδειών
Ας πάμε φιλε μου και εμείς καπου να φάμε
και απο Σεπτέμβρη πάλι ξανααγανακτάμε
Μα εγώ αδερφέ μου στο υπόσχομαι φωτιά θα γίνω
τα ιδανικά μου σε κανένα δεν δίνω
Φωτία ή σίδερο σε μια κάμερα που γράφει
μπογία κόκκινη σε κράνος που βάφει
Η ένα σπρέυ κατάμαυρο σε άσπρο τοίχο
το σύνθημα για το φευγίο είναι όταν θα βήχω
Το ξέρω λοιπόν πως το ταλέντο σου δεν έχω
Να σαι καλά αδερφέμου εκεί που είσαι
και να προσέχεις τον κόρφο σου φτύσε
Καλή αντάμωση στίς μάχες μας των δρόμων
Να γεράσουμε όμορφα στο πέρασμα των χρόνων
Oρκίζομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου πως πότε δε θα σβήσω τη Φωτιά απ'τη ψυχή μου...
Σε ευχαριστώ για όλα πένα της καρδιάς μου...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ...ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΡΤΗ
ΕΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ..ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΡΤΙ
ΦΟΡΗΣ ΡΙΜΟΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ...ΡΑΠΑΡΩ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΙΟΤΙ
ΜΕ ΕΧΕΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ PIASEI ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ γωνιά ΛΟΙΠΟΝ ΧΩΝΩ ΡΙΜΟΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΜΠΗΚΑ ΤΥΧΑΙΑ...ΚΙ ΗΘΕΛΕΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ
ΟΤΙ ΜΟΥ ΡΘΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ
ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΤΗΝ ΑΔΡΑΞΩ
ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ ΓΥΡΙΣά ΑΠΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΑΝΤΑΡ ΑΛΛΗ ΦΕΓΓΑΡΑΔΑ
ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΕΓΩ ΣΤΟ ΨΗΤΟ
ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΒΡΗΚΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΩ?
ΟΠΑ ΔΕ ΜΟΥ ΡΧΕΤΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΗ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ
ΓΙΑΥΤΟ ΘΑ ΣΕ ΚΛΕΙΣΩ..ΣΕ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ
ΓΙΟ
Στο παιχνίδι αυτό που λέγεται ζωή
κάποιος παίζει, κάποιος χαζεύει και κάποιος κάνει το παπί
άλλος κλέβει λίγο-άλλος κλέβει πιο πολύ
άλλος τηρεί τους νόμους του και ας μένει και ταπί.
Κάποιος εργάζεται νυχθημερόν να πάρει ένα αμάξι
σε κάποιον άλλον δώρο ο πατέρας το'χει τάξει
άλλοι με δέκα ευρώ την μέρα είναι εντάξει
κι άλλος για δέκα ευρώ μπορεί να στην ανάψει.
Άλλος την βρίσκει να πλακώνεται με Αλβανούς
άλλος μισεί τους Έλληνες και τους Πακιστανούς
άλλος τους έχει όλους αυτούς σαν αδελφούς
άλλος τους διαχωρίζει σε μουσουλμάνους και σε χριστιανούς.
Κάποιος περιμένει την μαμά του να του μαγειρέψει
κάποιος άλλος έχει επτά παιδιά να θρέψει
κάποιος πολεμάει για μια κοινή σκέψη
και κάποιος άλλος στέρησε την ζωή από τον Αλέξη.
Κάποια μάχεται σε μια δουλειά ν'ανέβει ιεραρχικά
άλλη μάχεται ν'ανεξαρτητοποιηθεί κοινωνικά
άλλη τρώει κέρατο και το γνωρίζει κανονικά
και κάποια άλλη ξέρει τι ζητάει τελικά.
Άλλη θέλει γούνες, κοσμήματα, ταξίδια
άλλη κάνει απεξάρτηση δυό χρόνια απ'τα ξίδια
άλλη κάνει στροφή γιατί βαρέθηκε τα ίδια
και άλλη κάθεται μαζί του κι ας κοιμάται στα σανίδια.
Κάποια την βρίσκει πλέον μόνο με κοπέλες
και κάποιος έχει εμμονή να βάζει στην ζωή ταμπέλες
κάποιος γουστάρει συνεχώς να τρώει καραμέλες
και άλλος έχει όνειρο να πάει Σεϋχέλες.
Κάποιος δεν έχει όνειρα κι ας έχει όλα τ'άλλα
και άλλος έχει μικρό πουλί αρχίδια όμως μεγάλα
άλλος βλέπει από δορυφορικά κανάλια μόνο μπάλα
κι άλλος νιώθει σπίτι του σαν το χρυσόψαρο στην γυάλα.
Άλλοι έρχονται και φεύγουν βιαστικά
άλλοι θεωρούν πως όλα είναι απλά περαστικά
άλλοι κινούν τα νήματα συνέχεια στην πουστιά
και κάποιοι λεν πως κάποιοι άλλοι μας χαϊδεύουνε τ'αυτιά.
Άλλος μου λέει να σπουδάσω, άλλος να πάω φαντάρος
κάποιος μου πρόσφερε δουλειά, άλλον τον πήρε ο Χάρος
κάποιος στην συνείδηση του έχει ένα βάρος
και κάποιου η αδυναμία είναι η Μύκονος κι η Πάρος.
Άλλοι αγοράζουν ρούχα και φαϊ από την λαϊκή
και άλλοι μπαίνουνε σε κλήρωση για μια τηλεόραση LCD.
Κάποιοι στέκονται στην ουρά στο Ι.Κ.Α από τις 6 το πρωί
και άλλοι εκατομμύρια τοποθετούν σε τράπεζα ελβετική.
Άλλοι κρυώνουν και διψούν και άλλοι αρρωσταίνουν
άλλοι σκυφτοί περνάν και βαριανασαίνουν
άλλοι για καφέ καθημερινά πηγαίνουν
και άλλοι τον εγκέφαλο μας θέλουν να τρελαίνουν.
Κάποιος εξουσιάζεται και με εξουσιάζει
και άλλος λέει πως αυτή είν'η ζωή και δεν αλλάζει
άλλος χορεύει και αν τον λένε αδελφή δεν τον πειράζει
άλλος ξύνει την μύτη του, τ'αυτί και όλο κλανιές βγάζει.
Άλλος πιστεύει σε θεούς, δαιμόνια και αστέρια
άλλος νομίζει πως του δέσανε τα χέρια
κάποιος θέλει η ησυχία σπίτι του τα μεσημέρια
και κάποιος αναπολεί παλιά, ωραία καλοκαίρια.
Άλλος πουλάει το είναι του προτάσσοντας το εγώ του
και κάποιος παξιμάδι κάνει το σκατό του
άλλος έχει από κοντά τ'αφεντικό του
και κάποιος άγνωστος μοιράζεται οτιδήποτε δικό του.
Στην ζωή αυτή που λέγεται παιχνίδι
θα πάρω μέρος και εγώ- θα κάνω το ταξίδι.
Μια Αστραπή η Ζωή....
Μα Προλαβαίνουμε...
Ν.Καζαντζακης
Όταν όνειρα και λέξεις μάθουν να ζουν χώρια.
Και τα μάτια δακρύζουν χωρίς λόγο.
Τότε να ξέρεις, αδερφέ, ότι οι μέρες τελειώνουν
Και η ξεφτίλα θα σου χτυπήσει τη πόρτα.
Όταν οι σκέψεις, αντηχούν στο κεφάλι σου, σα φωνή κομπλεξικού λογαχού.
Και τα χέρια σου δεν ακουμπάνε τίποτα πέρα από τα αχαμνά σου.
Τότε να ξέρεις, αδερφέ, οτι αυτά που πιάνεις δεν είναι τα αρχίδια σου
Παρα μονάχα ανάμηση και νοσταλγία για το παρελθόν.
Όταν όλοι σε κοιτάνε καχύποπτα, στους δρόμους και στα στενά
Και μοιάζεις άστεγος λαθροκυνηγός της τύχης.
Τότε να ξέρεις, αδερφέ, ότι οι νύχες σου θα μεγαλώσουνε
και ο ήλιος θα σου φαίνεται μισοφέγγαρο.
Όταν εκεί που πηγαίνεις, είσαι μόνος.
Και κάνεις κύκλους μες στους λαβύρινθους της ζωής.
Τότε να ξέρεις αδερφέ, πως δεν ξεκίνησες ποτέ.
παρα μόνο τελειώνεις οτιδήποτε πας να αρχίσεις.
Όταν ο θάνατος σου μοιάζει λύτρωση και η ζωή αμαρτία
και οι άγγελοι σου θυμίζουνε κοράκια και διαόλια.
τότε να ξέρεις αδερφέ, ότι η μάχη έχει χαθεί.
Δεν πολέμησες ποτέ γιατί δεν είχες όπλα.
Όταν ο εαυτός είναι ένας ξένος που μοιράζεστε ένα σώμα.
Και εσύ κάθε μήνα, πληρώνεις νοίκι.
Τότε να ξέρεις, αδερφέ, πως δεν θα βρεθεί χώμα να σκαφτεί για σένα
Και τροφή θα γίνεις αυτωνών που τους ανήκεις.
Μιχάλη ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου,για όλα τα όμορφα που μας δίνεις χρόνια τώρα.Ελπίζω να είσαι καλά και να συνεχίσεις να μας ξαφνιάζεις με τα συναισθήματα που καταφέρνεις να ξετρυπώνεις από την άκρη της ψυχής μας και στην συνέχεια τα βγάζεις στην επιφάνεια..
Ναι στη πίστη,αλλά όχι στον τυφλό φανατισμό.Καλό χειμώνα σε όλους.
Δημήτρης.
αα ρε μιχαλη σου γραφω και δεν ξερω καν αν θα το διαβασεις..ισως να μην με νοιαζει κιολας..ισως να θελω να ανταμωσω οσα εχω μεσα μου τωρα...εγω τραγουδια δεν γραφω...δεν εχω δοκιμασει καν...ισως μπορω..αλλα το αφηνω σε σενα...γιατι εσυ βγαζεις ολα αυτα που εχω στη ψυχη μου...αν και ειμαι 19 και δεν εχω ζησει πολλα...θα σου πω κατι...εχω βρει το σπιτι μου...και θελω να αραξω εκει...θελω να βλεπω τη ζωη με τα ματια τα δικα μου...κι ας μην περναμε καλα...ειναι ολα ομορφα...και τα ομορφα θα ειναι αυτα που θα μας τραβηξουν απο το βαλτο...αλλα να σου πω κατι? οπου ειμαστε εμεις...υπαρχουν και τα ομορφα...οχι γιατι ειμαστε κατι ανωτερο και διαφορετικο...απλα και μονο επειδη κανουμε αυτο που λεει η καρδια μας με οση περισσοτερη αξιοπρεπεια γινεται...τα τραγουδια σου..τα εχω κανει ζωη...ετσι εμαθα...σπουδαζω...αλλα πιστευω στα τραγουδια σου εμαθα περισσοτερα πραγματα..και ειμαι περηφανη για αυτο...δεν ξερω αν φαινονται σαλια ολα αυτα...αλλα δεν με νοιαζει κιολας...γιατι μιλαει η ψυχη...τη φαση μας την εχω πιστεψει...σου ειπα βρηκα το σπιτι μου...αυτα απο μενα...καλη ανταμωση στα ομορφα...μαρια...
Δεν θυμάμαι πόσες χρονιές άλλαξα μαζί σας στον "ΑΕΡΑ". Το μιλένιουμ πάντως σίγουρα.
Δε θυμάμαι πόσα λεωφορεία έχω αλλάξει απλά για να έρθω να σας δω.
Δε θυμάμαι πόσοι ήρθαν κι έφυγαν αλλά ΘΥΜΑΜΑΙ.
Τα πάντα. Ημουν εκεί σε πολλά. Σε πάρα πολλά.
Ημουν ακόμα και στο dj workshop στη Βενιζέλου καμιά δωδεκαριά χρόνια πριν.
Δε με ξέρατε αλλά ήμουν πάντα εκει. Και τώρα τόσα χρόνια μετά...εδώ είμαι ακόμα.
Λίγο διαφορετικός αλλά είμαι ακόμα εδώ.
Ο "φύλακας άγγελος" ήμουν σίγουρος ότι γράφτηκε για μένα. Κι ακόμα το πιστεύω και μαγκιά μου στην τελική.
Οπως και να έχει τόσα χρόνια μετά, είμαι ακόμα εδώ.
καλή δύναμη...
κάποτε είχα γράψει αυτό.... τι πιο όμορφο να έχω την δυνατότητα να το στείλω στον παραλήπτη του.. θα ήθελα πολλα να διορθώσω αλλα θα το αφήσω όπως το αισθανόμουν τότε...
Δεν θα σου πώ πολλά.. ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα ΄΄ταξίδια΄΄ που μου έχεις κάνει...σε θεωρώ έναν απο τους μεγαλύτερους ποιητές και εμένα απαράδεκτο που πάντα επέλεγα να σε ακούω μόνος μου παρα να πηγαίνω στις συναυλείες σου. αυτο σκέφτομαι να το αλλάξω πια έστω και αν μετράω 20 χρόνια ΄΄μαζί σου΄΄
συγνώμη που βάζω το λινκ αλλα δεν μου επιτρέπει να το περάσω ολο το γράμμα μου εδω..
http://degamitis.wordpress.com/2009/01/10/%ce%b3%cf%81%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ac%ce%b3%ce%bf-36/
xamenos se touto to gamhmeno kosmo vadizontas sths skies psaxnontas emena genhmenos xwris agaph xwris mias manas to xadi skeftomouna pios eimai k akoma niw8o xamenos kai mhn me rwtas giati to skotadh gelage thn mera pou geniomoun alla xwris twn antarth na me travi3ei apo ths skies 8a mouna ena 3exasmeno paidh pou ka8e mera vroxerh 8a htan e3w kai 8a klege o ouranos gia parth tou afou sterepse apo dakria ma akoma etsi eimai kai twra milaw perierga ma goustaro...to low bap me ema8e sta matia tous ex8rous mou na koito...shnxwreseme pou den sou sistinome alla den exw onoma...eimai mia skia alla oxi san ths alles...isos kapia mera na antamosoume kai ton pono mas na antala3oume...mia skia apo thn eleusina.......
Katamata koitaksa simera to ego mou
kai katalava pos itan gia kako mou
ekana ena lathos kai tora to plirono
me ton pono kai ton fovo
Omos ksero pos san erthei ekeini i mera
ta lathoi kai tin pikra tha kano pali pera
tha ertho kai tha arakso ekei pou aparniesai
kai tin stigmi tha katariesai
giati ego katafera kai perasa to toixos
kai den niotho pleon misos...
ena suntomo stoixaki pou egrapsa tora gia parti s gt otan s'akouo vgainoun sunaisthimata apo mesa m kai goustaro! Diko sou! Stella (DaRkWoMaN)
Μιχάλη, σε ακούω πολύ καιρό (1999), όχι πάντα με την ίδια "ένταση", χαίρομαι πάρα πολύ που υπάρχεις στην ζωή μου και ειδικά τα τελευταία χρόνια, ό,τι έχεις βγάλει από την 8ctagon, είναι ένα προς ένα διαμάντια
ευχαριστώ πολύ και να 'σαι καλά (στα τελευταία live ανησύχησα..)
Απ'της ψυχης μου τα βαθια
και της νιωτης μου τα τοσα λαθια
εισαι τ'απαγκιο μου το αληθινο
το οξυγονο που εψαχνα να βρω...
Μιχαλη συνεχισε να μας βοηθας με τα τραγουδια σου γιατι καπου υπηρχε υπαρχει και θα υπαρχει μια αλαναρια που θα σε λατρευει!
Δημοσίευση σχολίου