ΑΛΛΟΤΕ ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΡΩΓΜΗ

Άβολη η ξεκούραση και υποκριτής ο χρόνος
μα με τη πρώτη τη βροχή θα πάψεις να' σαι μόνος.
θα 'χεις πίσω, ολότελα, ξανά δικιά σου
απ' τα φευγάτα όνειρα την ευωδιά σου.
Τότε μοιράσου, γίνε το δίκιο στην ατιμωρησιά τους.
Γίνε 'κείνη η λευτεριά που τη γυρτή σκιά τους
θα στείλει εξόριστη στο φως, τιμώρησε τους.
Δειξ' τους που κρύβεται η φωτιά, λαχτάρησε τους
και τότε αδερφέ μου, αν κοιτάξεις απ΄τη μεριά που πονάς
θα' μαι εκεί όπως τόσο καιρό μου ζητάς.
Τη κατάλληλη στιγμή, στη Πρεμιέρα, στο ψηλότερο βουνό
πιο πάνω κι απ΄τους λόφους που συνηθίζω να θρηνώ.
Σήμερα γιορτάζει ο γυιός μου κι ο πατέρας μου θα γιόρταζε.
Είχε το τρόπο του να διπλώνει το χρόνο όταν ξαπόσταζε
απ' το φόβο και το ψυχοσκόρπισμα του.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα παιδί γινόμουνα κοντά του.
Πιανόμουν απ΄τα λόγια του και τη ματιά του.
Απ΄τη φωνή του στα τραγούδια, που τα' κανε "δικά του"
με το πιο ανθρώπινο τρόπο, τον "γι' απόψε όλα"
σα να μου φώναζε απ' τη στεριά " την άγκυρα αμόλα".
Γιατί αν σε πάρει το ταξίδι, πρέπει να ' χεις βγάλει πορεία
αλλοιώς γερνάς σα πικραμένη ιστορία.
Ζεις σαν κυπαρίσι δίπλα απ' τα μνήματα
σαν τα κρυφά, τα ταπεινά, τ' αμοίραστα ποιήματα.
Μαστρο-Σωτήρη μου λείπεις πολύ δεν το περίμενα.
Δε το χωράω ούτε σε ρίμες, ούτε σε κείμενα.
Είχα τον Αυγουστο σαν ένα από τα γούρια μου,
Αυγουστο σου 'τύχαν και τα γεννητούρια μου.
Είδες αδερφέ μου, από τούτη τη γωνιά,
που υποτίθεται απευθύνεσαι σ' όλο το Ντουνιά,
εγώ μιλάω και στο νεκρό πατέρα μου.
Που 'ναι η ντροπή μου και η φοβέρα μου.
Σ΄αυτό το μέρος λοιπόν μ' όσους ανταμώνω,
δεν έχω το δικαίωμα ούτε να τους κρίνω, ούτε να τους χρεώνω.
Απλά το στόμα μου, χωρίς φίλτρα και μ' ότι φέρει η στιγμή,
άλλοτε θα μοιάζει γκρεμός κι άλλοτε ρωγμή.