ΘΑ ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΩ

Τρίτη βράδυ 12 του Ιούλη και το φεγγάρι  το μισό

φέρνει απ’ τις μάνες θρήνους απ’ τη Λεμεσό.

Πως ν’ αρχίσω; Σε ποιο μαντάτο να πιαστώ να ξεκινήσω;

Πως τον βαθύσκιωτο εφιάλτη να νικήσω;

Μάλλον θα βάλω για αρχή στίχους τραγουδισμένους

κι ελπίζω μη σας βρίσκω το ίδιο κουρασμένους

με μένα. Μεσάνυχτα είναι περασμένα

και τα παιδιά της λύκαινας γυρνάν πίσω κλαμένα.

Γι’ αυτό

Πες ένα τραγούδι έχεις αβασταγό θυμό

αμόλησέ το ν’ αγκαλιάσει το ρυθμό

κι εγώ σε μια γωνιά όλο ημεράδα

εκείνο τ’ όνειρο θα λέω πως ξανάδα.

Πες ένα τραγούδι είναι ανείπωτη η οργή

το τέλος που μας τάξανε στ’ ορκίζομαι αργεί

μια κουτουράδα είναι η ζωή, μη μείνει χάδι

τραγούδα μας να φύγει το σκοτάδι.

Απ’ τη σιωπή του χειμώνα φοράς τη νιτσεράδα

πάρε αμπάριζα, βγέκα στάσου γδυτός στην αμάδα

κι αν έχεις κάτι να κρύψεις δε θέλω εκπλήξεις

δίψα η ζήση χειροκρότημα κι εκρήξεις

ευκολοθύμητο μη μουρμουράς τραγούδι

φαγούρα ας έχει για χορό το νηστικό μου αρκούδι

άστο μουσούδι της ζωής να ψάχνει να επιμένει

ώσπου να βρουν φωνή και όλοι οι αποκομμένοι

γνωστή πεπατημένη η βουβαμάρα

γερνάει μέσα σου η φωτιά – βαριεστιμάρα

κι ο γιατρεμός αυτός απέμεινε ο μόνος καημός

γιατί αν μείνεις βουβός κάλλιο να γίνω κουφός

μια χαραμάδα φως και μια χεράδα σπόρο

αγκάλιασε το ρυθμό και θα φυτρώσει φιόρο

θα ‘ναι μια αρχή στην οργή να βρει τη μνήμη

μ’ αν μείνει εκεί δε με καταπραΰνει

το τέλος που τάξαν αργεί αλλά δε γλίτωσες

μη προσδοκάς παρηγοριά απ’ όσα πλήγωσες

κι ακόμα αν στ’ όνειρό σου γίνεσαι σφαγάδι

τραγούδι πες του και θα φύγει το σκοτάδι.

Στην καγκελόφτραχτη ηθική σου βρήκε η σιωπή σου

κρυψώνα, μια τόση δα ισκιάδα, τη ντροπή σου

κι αμέσως οι κοντόθωροι στείλαν καλησπερούδια

τους έμοιαζε πως κονεμα κάνανε τα τραγούδια

και ξεμυτίσαν άνετοι κι αβέρτα στη καψάλα

σαν το λεφούσι που γυρνάει τριγύρω απ’ τη κρεμάλα

όπου κακό και ηδονή και λαοχαλασιά

όπου το τίποτα διψά του θανατά ‘κονομησιά

μα η ανεβασιά στο μίσος καμπουριαστό σε βγάζει

κι ο απαρνητής ο λασπερός ξανά δίπλα κομπάζει

ο όχλος γιορτάζει, βάσανο ο ατιμασμός

αν μείνεις βουβός τ’ όνειρο γίνεται εμπαιγμός

σωστός πνιγμός – γι’ αυτό κάτσε να το σκεφτείς

ξέχνα τη καταλαλιά και γίνε θηρευτής

αυτά που ‘χεις να μοιραστείς αμόλησέ τα

κωλοσφούγγι μη ξεμείνουν έβγα τραγούδησέ τα

με τα κουλάδια σου πιάσε τη ζωή απ’ τα μαλλιά

κάν’ το όπως οι κιμπάρηδες εκείνοι απ’ τα παλιά

σαν απ’ τα ονείρατα να ξεπρόβαλε λεχούδι

για να φύγει το σκοτάδι πες του ένα τραγούδι.

Φαντάσου λοιπόν τις άδικες για πάρτη μας κατάρες

να ξορκίζονται απ’ του Jamoan τις κιθάρες

απ’ της Sadahzinia τα σκαρωμένα παραμύθια

και απ’ τη χιλιοειπωμένη από τα Χνάρια αλήθεια.

Εκεί στης Πέτρας το θεατράκι το μικρό

σε δύο βράδια «έλα ομορφιά μου και θα σε καρτερώ».