Θυμάσαι αν ήτανε πικρό
απ' το πρωτόγαλα το στάγμα;
Κι αν μούδιασαν τα χείλια σου κι ο ουρανίσκος;
Θυμάσαι αν ήτανε μικρό
χουνέρι, χωρατό η θαύμα;
Κι αν είχες φωτοστέφανο η ούρλιαζες σα λύκος;
Θυμάσαι αν σελάγιζες
σαν άστρο και γέμιζες τα στέγνα;
Και γινόσουνα χαμόγελο δίπλα στα σφαλερά τους;
Θυμάσαι αν σεργιάνιζες
σα χαροπούλι σ' άδεια στέρνα;
Κι έσβηνες τη ντροπή απ' τη χοντροκοπιά τους;
Aυτοί σίγουρος να' σαι πως θυμούνται
ότι ψαχουλευτά σε πήγαιναν από τα σπάργανα σου
μα κάθε που ρηχαίνεις θα σου διηγούνται
πως μοιάζουν με πυξάρια όλα τα όνειρα σου.
Αυτοί σίγουρος να' σαι πως έτσι εκδικούνται
κάθε φορά που φαίνεται ότι λοξοδρομείς.
Σ' όλα σου τα ωφέλημα ποτέ τους δε θ' αρκούνται
λυπήσου τους, νομίζουν πως γεννήθηκαν γονείς.
Τώρα θυμάσαι τη ρωγμιά
όταν σε μέτρησαν για μουσαφίρη
στο πρώτο πισωγυρισμά πάνω στο ψέυτισμα σου.
Τώρα θυμάσαι την ερημιά
όταν δε βρήκες πουθενά χαίρι
κι άκουσες σε χαροκόπι πάνω τα σκολιανά σου.
Τώρα θυμάσαι, προστυχιά
σου 'χαν χρεώσει τη πρώτη σου αγάπη
και κάθε σου άρνηση περνιόταν για ραχάτι.
Τώρα θυμάσαι, τη συντυχιά
με τη θλίψη και το μικρό ροζέ το χάπι
που σε κουμπώνανε μήπως και κλείσεις μάτι.
Αυτοί όμως τώρα κάνουν πως δε θυμούνται.
Τη πικρίλα δεν αντέχουν στα γεράματα.
Ότι και να πεις για τότε το αρνούνται,
νοιώσε όμως του κορμιού τους τα σπαράγματα.
Αυτοί σίγουρος να' σαι πως καυχιούνται
ότι σε συνετίσανε κι ας δείχνεις αφελής.
Ξέρουν ότι ο σάρακας τους τρώει και φοβούνται.
Λυπήσου τους κι ασ' τους να πεθάνουνε γονείς.
απ' το πρωτόγαλα το στάγμα;
Κι αν μούδιασαν τα χείλια σου κι ο ουρανίσκος;
Θυμάσαι αν ήτανε μικρό
χουνέρι, χωρατό η θαύμα;
Κι αν είχες φωτοστέφανο η ούρλιαζες σα λύκος;
Θυμάσαι αν σελάγιζες
σαν άστρο και γέμιζες τα στέγνα;
Και γινόσουνα χαμόγελο δίπλα στα σφαλερά τους;
Θυμάσαι αν σεργιάνιζες
σα χαροπούλι σ' άδεια στέρνα;
Κι έσβηνες τη ντροπή απ' τη χοντροκοπιά τους;
Aυτοί σίγουρος να' σαι πως θυμούνται
ότι ψαχουλευτά σε πήγαιναν από τα σπάργανα σου
μα κάθε που ρηχαίνεις θα σου διηγούνται
πως μοιάζουν με πυξάρια όλα τα όνειρα σου.
Αυτοί σίγουρος να' σαι πως έτσι εκδικούνται
κάθε φορά που φαίνεται ότι λοξοδρομείς.
Σ' όλα σου τα ωφέλημα ποτέ τους δε θ' αρκούνται
λυπήσου τους, νομίζουν πως γεννήθηκαν γονείς.
Τώρα θυμάσαι τη ρωγμιά
όταν σε μέτρησαν για μουσαφίρη
στο πρώτο πισωγυρισμά πάνω στο ψέυτισμα σου.
Τώρα θυμάσαι την ερημιά
όταν δε βρήκες πουθενά χαίρι
κι άκουσες σε χαροκόπι πάνω τα σκολιανά σου.
Τώρα θυμάσαι, προστυχιά
σου 'χαν χρεώσει τη πρώτη σου αγάπη
και κάθε σου άρνηση περνιόταν για ραχάτι.
Τώρα θυμάσαι, τη συντυχιά
με τη θλίψη και το μικρό ροζέ το χάπι
που σε κουμπώνανε μήπως και κλείσεις μάτι.
Αυτοί όμως τώρα κάνουν πως δε θυμούνται.
Τη πικρίλα δεν αντέχουν στα γεράματα.
Ότι και να πεις για τότε το αρνούνται,
νοιώσε όμως του κορμιού τους τα σπαράγματα.
Αυτοί σίγουρος να' σαι πως καυχιούνται
ότι σε συνετίσανε κι ας δείχνεις αφελής.
Ξέρουν ότι ο σάρακας τους τρώει και φοβούνται.
Λυπήσου τους κι ασ' τους να πεθάνουνε γονείς.
13 σχόλια:
Να σε καλα ρε Μιχαλη που τα μοιράζεσαι.
τι να πω ρε Μιχάλη;
Οι στίχοι σου, εκτός από τον τρόπο που αναπτύσσεις το θέμα, έχουν και ωραίες και πρωτότυπες θεματικές.
Μπράβο... 20 χρόνια ασταμάτητης δημιουργίας και ακόμα μας εκπλήσσεις.
"Φιλοδοξία μου είναι να πω σε δέκα προτάσεις αυτό που άλλοι λένε σε ένα ολόκληρο βιβλίο." Νίτσε
Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιηματά σου νιώθω πως το έχεις καταφέρει! Με λίγα λόγια μου δείχνεις τις μεγάλες αλήθειες της ζωής..... Μαζεύεις τα μικρά γύρω μας και μας τα απλώνεις τόσο όμορφα και μαγικά μπροστά μας....
ANTARTIIKO STIS PSYXES MAS
Να ' στε γεροί αδέρφια
κι εγώ σας χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ.
Αυτός ο ήλιος κι ο χειμώνας δεν ήρθαν μόνο για μένα.
Μιχάλη έχεις φτιάξει κάτι αναλλοίωτο στον χρόνο, κάτι που μιλάει στις ψυχές μας κάτι που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο σε αυτό τον τόπο. Είναι κάτι παραπάνω απο μουσική, κάτι που μου έμαθε απο μικρό παιδί πως να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος, είναι ζωή. Δίνεις αξίες και ιδανικά στους νέους. Χωρίς το όνειρο σου θα ήμασταν κατά κάποιο τρόπο κενοί. Το hip hop εδώ ήταν μπουρδέλο και τώρα κατάντησε πουτάνα.
Ρε που είναι όλοι αυτοί τώρα και τι κάνουν? χεχε
Καλή δύναμη.
Υ.Γ. Το Γέρακας Άφτερος για μένα ίσως είναι το καλύτερο σου τραγούδι
...Τώρα θυμάσαι τη ρωγμιά
όταν σε μέτρησαν για μουσαφίρη
στο πρώτο πισωγυρισμά πάνω στο ψέυτισμα σου.
Τώρα θυμάσαι την ερημιά
όταν δε βρήκες πουθενά χαίρι
κι άκουσες σε χαροκόπι πάνω τα σκολιανά σου...
...αλληγορικό κ'εξαιρετικό!
...πολλοί αυτοί γύρω μας, που καπηλεύονται το ρόλο του γονέα, αντιλαμβάνονται το ρόλο του γονέα, ως εξουσία...πάντα το παρελθόν στρογγυλοποιείται, ωραιοποιείται, αλλοιώνεται...είναι τελικά στη φύση του ανθρώπου να το κάνει...γι'αυτό η ιστορία στα σχολεία, μαθαίνεται απ'έξω, γιατί ακόμη κ'την ψεύτικη ιστορία, θέλουν τα παιδιά να την μαθαίνουν, χωρίς να σκέφτονται κ'να κρίνουν...στις μοναδικές επιστήμες που δεν μπορούν οι ''γονείς'' να βάλουν χέρι είναι οι θετικές, γιατί δεν γίνεται, μπορεί βέβαια κάποτε να μαθαίνουν τα παιδιά ότι 1+1=3...όλα πλέον είναι πιθανά...κ'μια που λέμε για παιδεία είναι θλιβερό αυτό που γίνεται στα σχολεία φέτος...ούτε βιβλία ρε..δεν ντρέπονται...διαλύουν τα πάντα Μιχάλη...οργανωμένα κ'με στόχο...εφιαλτικά τα σχέδια τους...κ'είναι ακόμα η αρχή...κ'δυστυχώς θα πετύχουν...γιατί είναι πολύ περισσότεροι οι βλάκες...απ'τους μάγκες...
Ο πιο δύσκολος χειμώνας για την πάρτη μου κι εύχομαι να βγει ο γαμημένος με τη δικιά σου συντροφιά. Αν αντέξω θα το χρωστάω σε σένα. Και θα αντέξουμε παρέα. Τα λέμε στις 30 Σεπτέμβρη. Πάλι θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα με νιώσεις. Άλλοτε στις πρώτες κι άλλοτε στις τελευταίες σειρές αλλά πάντα εκεί.
Πολλά τα λάιβ, Μιχαλιό, εν μέσω τούτ'της κρίσης,
και να 'ρχομαι δεν γίνεται (θες να με... φαλιρίσεις;).
Δώδεκα, έμαθα, ζητάς για το "Γκαγκάριρ" τώρα,
μα κι αν το θέλω δε θα 'ρθώ: έρχεται, φίλε, μπόρα!
Θα μείνω σπίτι με ΥουTube και Παραπόρτι μόνο
-για να ρθω, αδέρφι, να σε δω πρέπει να κάνω... φόνο
(η έξοδός μου σπάνια: λίγες φορές το χρόνο).
Θέλω, Μιχάλη, για ταξί κανένα εικοσαράκι
και τα λεφτά δε βρίσκονται (αυτά είναι το σαράκι!).
Κι αν βάλω, φίλε Μιχαλιό, φράγκα και για την μπίρα
θα μείνω ρέστος και ταπί - μισθό πως δεν επήρα!
Τα ευρώ θα πάνε, αδερφέ, για τα χαράτσια-αγχόνη
κι αυτό το θέμα, φίλε μου, νυχτόημερα μ΄ αγχώνει!
Επιτυχία εύχομαι να έχεις απ' τις λίγες
και να μου λέν' φίλοι, γνωστοί "κρίμα που δεν επήγες"!
Σ.Α.
"Γκαγκάριν" και όχι "Γκαγκάριρ" φυσικά. :)
Σ.Α.
Είχα την τύχη να ανακαλύψω την τέχνη σου πριν 17 χρόνια και από τότε σε ακούω ασταμάτητα. Παρότι λοιπόν έχω ακούσει καταπληκτικά τραγούδια με στίχο "δυναμίτη" έχω να πω ότι ο δίσκος "Στων βουβών την εσχατιά" με έχει εκπλήξει. Φανταστικός σε όλα!!!
Εύχομαι να είσαι δυνατός και να συνεχίσεις να μας προμηθεύεις άριστη τέχνη για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Πάντα ένοιωθα πως μου βάζεις τις λέξεις στο στόμα.. για οτιδηποτε σηνέβαινε είχα το κατάλληλο soundtrack.. Πριν μια βδομαδα μου κοπηκε η ανασα.. και η μιλια...και δεν έμεινε τιποτα για να ακουμπησω ή να ακουμπησει πλαι μου. 28 ετών και απομενουν 80 νυχτες περίπου λέει... ''Φτάνει η σιωπη'' μερικές φορές..
Δυο λογια λοιπον για τους γονεις και για τους "γονεις"-μιας κι ειναι το θεμα του κομματιου φιλε μου Μιχαλη. Κανεις δεν εκπαιδευεται να κανει την πιο δυσκολη και ισως και την πιο σημαντικη δουλεια στον κοσμο. Το να'σαι γονιος για μενα(αν και δυστυχως δεν ειχα την τυχη ακομα) σημαινει να μπορεις να οδηγησεις ενα νεο ανθρωπο στη ζωη του αλλα και ισως να χρειαστεις καμια φορα να οδηγηθεις απο αυτον. Το να εισαι "γονιος" σημαινει απλα να θες να εξουσιασεις ενα ανθρωπο στη ζωη του...εχω την αισθηση οτι ειναι τεραστια η διαφορα... γεια χαρα σε ολους σας
Δημοσίευση σχολίου