ΤΩΡΑ, ΜΕΣ' ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΑ

(Αυτή τη φορά δε το σκάρωσα με ομοιοκαταληξία. Δεν είχα κουράγιο για το πιο

όμορφο παιχνίδι μου. Συγχωρέστε με.)

Περίπου αρχές φθινοπώρου. Χωρίς ούτε μια στάλα βροχής. 

Ο τόπος αυτός, η κοινωνία μας, ο λαός, η ελευθερία μας κι η ελπίδα μας ίσως, 

στη μεγαλύτερη αντάρα. Ισως φιλιωμένοι πια κι εμείς με τη μεγαλύτερη κατάρα. 

Οι γνώστες των καιρών μόνοι κι εκτεθειμένοι. Η αγανάκτηση του λαού μεγάλη και «μικρή» συνάμα. Οι νεόπτωχοι σε πλήρη αμηχανία όπως κι οι ονειρόπτωχοι. 

Η κατάθλιψη, ίσως το μόνο που έφεραν μαζί τους από τις διακοπές οι περισσότεροι, μαζί με το ηλιοκαμένο πετσί τους.

Οι καλλιτεχνάδες απαρηγόρητοι που δε κατάφεραν να παρηγορήσουν κανένα. Κατάφεραν όμως και γέμισαν τη τσέπη τους απ΄τις θερινές αρπαχτές της ντροπής ώστε να μπορούν ν’ ασκούν κριτική και να συμμετάσχουν αφιλοκερδώς στους αγώνες του λαού στον αφιλόξενο για ‘κείνους επερχόμενο χειμώνα. Οι ποιητάδες βουβοί, οι θεατρίνοι σκυφτοί, οι αγωνιστές στη φυλακή κι οι φυλακές περιμένουν τους υπόλοιπους. Τα παιδιά κι αυτό το καλοκαίρι δε μπόρεσαν να μας διδάξουν τίποτα από τα όμορφα. Αυτά προσπάθησαν, εμείς είμασταν αλλού. Η προσοχή μας ήταν στραμένη στις αγορές, στο χρήμα και στα νέα κρατικά μέτρα. Τα παιδιά όμως επέμεναν, γέλαγαν, ζούσαν. Επιτέλους μια μορφή εκδίκησης για τ’ αγδίκιωτα φταιξίματα μας. Εγώ ο βλάσφημος αλητοποιητάρης στοιχειωμένος απ’ το ψυχοστάσιμο του ίσκιου μου έφτιαξα βουβά τραγούδια, χωρίς λόγια. Σκαρωμένα με μνήμες, φόβους, ελπίδες, ομορφιά, φως και σκοτάδι. Έγινα 44 χρονών. Δεν αντιλαμβάνομαι καν τι σημαίνει αυτό. Δεν το αναγνωρίζω καν σαν επιτυχία η αποτυχία, σαν σκοπό η κατρακύλισμα. Δε νοιώθω καν αν μου αξίζει το παραπάνω ή το παραπέρα, το μετά με τις εκπλήξεις του η το τέλος τώρα με την απογοητεύση του. Αυτό κι αν είναι αντάρα. Παρ’ ολα αυτά κάνω σχέδια κι όνειρα έστω σκεπασμένα από τη πυκνή και βρωμερή ομίχλη. Δε προβλέπεται αλλοιώς. Θέλω όπως στα σκεπασμένα από το χρόνο και τη κούραση νιάτα μου, να πάρω φόρα και να τα γαμήσω όλα. Βαρύ ε! Βαρύς κι εγώ όμως κι αξαλάφρωτος. Το αποφάσισα ρε γείτονα, αδερφέ και φίλε μου να το κάνω φαντασμαγορικά μέσα στη θολούρα. Θα σε κάνω να με δεις και να μ’ ακούσεις, να με βρίσεις, να μ’ αγαπήσεις ή να με μισήσεις. Δεν θα αφήσω όσο περνάει απ’ το χέρι μου ν’ ασελγούν οι κούφιοι στα όμορφα. Σ’ αυτό σε θέλω δίπλα μου, πραγματικά κοντά μου. Βρες το κατάλληλο τρόπο. Πρέπει να βρούμε ο ένας τον άλλον. 

Τώρα, μέσ’ την αντάρα.