Σκάρωμα πρώτο και ζητώ κατανόηση
και σα μουτζούρα μαύρη στη διανόηση
όπως με λένε οι νταχτιρντοποιητάδες
όσα μαθαίνω θα σας τα φτιάχνω αράδες,
κάτι σα τον Ρωμηό του Σουρή
πικρά κι όμορφα δίχως λουρί.
Λεύτερα, βλάσφημα, στα σοβαρά κι αστείος
θα σκορπάω τα νέα υποκειμενικά τελείως.
Πέντε του Ιούλη, λοιπόν, του έντεκα της κρίσης
εν μέσω καταθλίψεως και μπάτσου όπου γυρίσεις,
τα θύματα του χημικού πολέμου στην πλατεία
εκτός από τα Σάββατα δηλώνουν απαρτία.
Στην Ιταλία, λοιπόν, κολλητά με τη Γαλλία
θέλουν να σκάψουν το βουνό για την υπερταχεία
- μια υπερπαραγωγή για τους συγκοινωνιολόγους -
όμως κανείς δε ρώτησε εκεί τους οικολόγους.
Φύγαν μπουκάλια με στουπί κι οι ντόπιοι ματατζήδες,
χεσμένοι από το φόβο τους βαράγαν τις ασπίδες
προασπιζόμενοι του Σίλβιο την τρύπα
απ’ το δεξιόστροφο τρυπάνι του Σαρκοζί του γύπα.
Ακούστε και μια είδηση, που εκεί δε βάζω χέρι,
επιάσαν Νιγηριανό δυσκοίλιο ντηλέρι
με εβδομηνταδύο σακουλάκια κόκα στην κοιλιά του
και σα την μαγεμένη χήνα καρτερούν όλοι τ’ αυγά του.
Οι μπάτσοι πάλι τυχεροί με το σκατό ως την μέση
μετράνε και ξεπλένουν όσα έχει ως τώρα χέσει.
Άρχισε να μ’ αρέσει κι έχω γεμίσει δέος,
του Σεπτέμβρη τις εκλογές τις έχει στήσει ο Μπέος.
Παίξτε το στο «Ασιατικό» ξερό, διπλό καρφί,
ο τόπος μας χρειάζεται μια παρθενοραφή.
Άντε λοιπόν Αντώνη μου, τρελοκρυφοζανέτα,
εσύ αποσπόρι της ντροπής της Πηνελόπης Δέλτα,
λύτρωσε τους Ρωμιούς, τρανέ πυρπολητή,
από τον πράκτορα Γου – Που τον μικροπωλητή,
τον γιο του Ακατανόμαστου, του Γέρου το εγγόνι
που κληρονόμησε βρακί και το πουλά κορδόνι.
Είναι απ’ τα Yale, άμοιρε, συμμαθητάδες,
να ΄χαμε να πουλάγανε μια δεκαριά Ελλάδες.
Μα μη σκιαζόμαστε, μωρέ, θα το χαρούμε όλοι
εκδίκηση από τους Γερμανούς θα πάρει το E-coli.
Έτσι, το ψωλοΜέρκελο, η χαλασμένη χύτρα,
θα πάει από χέσιμο, από μια σάπια φύτρα.
Όσους δεν έφαγε η Μοσάντ για εκδίκηση Ναζί,
θα φάνε τα λαχανικά και πάει το μαγαζί.
Πάμε μια βόλτα τώρα, αφού είμαστε worldwide
σε κάτι που αντάμωσα σε ένα Λατινόsite,
ότι στην βασανισμένη χώρα του Αλλιέντε
μια Δεξιά απ’ τα παλιά άρχισε να γεννιέται.
Μόνο που εκεί υπάρχουνε τόσοι υποψιασμένοι
που απ’ την αρχή τα καίνε φτωχοί και πεινασμένοι.
Σου μοιάζει τόσο μακριά η Χιλή κι η Αργεντινή
θέλω να δω τα μούτρα σου σαν κάτασπρο πανί,
όταν παρέα με τα ωραία πρωτοβρόχια
θα σου θυμίζουν οι καιροί, Ρωμιέ, πως είναι η φτώχια.
Το πάω από δω, το πάω από ‘κει, σάς μαυρίζω την καρδιά
ενώ εγώ κάθομαι στην Ξηρονομή μια ήσυχη βραδιά,
μ’ ένα ποτήρι απ’ του κυρ- Γρηγόρη το κρασάκι
γιορτάζω τα γενέθλια του Jamoan, του Άκη,
του παλιοκιθαρίστα μας, της παλιομουράβιας,
του βαμμένου ξωτικού, της κόρης μου της Μάγιας.
Σας λέω την καληνύχτα μου, γιατί ο ύπνος θα με πάρει,
φρέσκα θα ‘χετε νέα μου πριν γιομίσει το φεγγάρι
να μπαίνετε στο lowbap.com και να ‘χετε το νου σας,
τόπο να πιάσει η φωτιά, το αίμα και τα «ντου» σας.
και σα μουτζούρα μαύρη στη διανόηση
όπως με λένε οι νταχτιρντοποιητάδες
όσα μαθαίνω θα σας τα φτιάχνω αράδες,
κάτι σα τον Ρωμηό του Σουρή
πικρά κι όμορφα δίχως λουρί.
Λεύτερα, βλάσφημα, στα σοβαρά κι αστείος
θα σκορπάω τα νέα υποκειμενικά τελείως.
Πέντε του Ιούλη, λοιπόν, του έντεκα της κρίσης
εν μέσω καταθλίψεως και μπάτσου όπου γυρίσεις,
τα θύματα του χημικού πολέμου στην πλατεία
εκτός από τα Σάββατα δηλώνουν απαρτία.
Στην Ιταλία, λοιπόν, κολλητά με τη Γαλλία
θέλουν να σκάψουν το βουνό για την υπερταχεία
- μια υπερπαραγωγή για τους συγκοινωνιολόγους -
όμως κανείς δε ρώτησε εκεί τους οικολόγους.
Φύγαν μπουκάλια με στουπί κι οι ντόπιοι ματατζήδες,
χεσμένοι από το φόβο τους βαράγαν τις ασπίδες
προασπιζόμενοι του Σίλβιο την τρύπα
απ’ το δεξιόστροφο τρυπάνι του Σαρκοζί του γύπα.
Ακούστε και μια είδηση, που εκεί δε βάζω χέρι,
επιάσαν Νιγηριανό δυσκοίλιο ντηλέρι
με εβδομηνταδύο σακουλάκια κόκα στην κοιλιά του
και σα την μαγεμένη χήνα καρτερούν όλοι τ’ αυγά του.
Οι μπάτσοι πάλι τυχεροί με το σκατό ως την μέση
μετράνε και ξεπλένουν όσα έχει ως τώρα χέσει.
Άρχισε να μ’ αρέσει κι έχω γεμίσει δέος,
του Σεπτέμβρη τις εκλογές τις έχει στήσει ο Μπέος.
Παίξτε το στο «Ασιατικό» ξερό, διπλό καρφί,
ο τόπος μας χρειάζεται μια παρθενοραφή.
Άντε λοιπόν Αντώνη μου, τρελοκρυφοζανέτα,
εσύ αποσπόρι της ντροπής της Πηνελόπης Δέλτα,
λύτρωσε τους Ρωμιούς, τρανέ πυρπολητή,
από τον πράκτορα Γου – Που τον μικροπωλητή,
τον γιο του Ακατανόμαστου, του Γέρου το εγγόνι
που κληρονόμησε βρακί και το πουλά κορδόνι.
Είναι απ’ τα Yale, άμοιρε, συμμαθητάδες,
να ΄χαμε να πουλάγανε μια δεκαριά Ελλάδες.
Μα μη σκιαζόμαστε, μωρέ, θα το χαρούμε όλοι
εκδίκηση από τους Γερμανούς θα πάρει το E-coli.
Έτσι, το ψωλοΜέρκελο, η χαλασμένη χύτρα,
θα πάει από χέσιμο, από μια σάπια φύτρα.
Όσους δεν έφαγε η Μοσάντ για εκδίκηση Ναζί,
θα φάνε τα λαχανικά και πάει το μαγαζί.
Πάμε μια βόλτα τώρα, αφού είμαστε worldwide
σε κάτι που αντάμωσα σε ένα Λατινόsite,
ότι στην βασανισμένη χώρα του Αλλιέντε
μια Δεξιά απ’ τα παλιά άρχισε να γεννιέται.
Μόνο που εκεί υπάρχουνε τόσοι υποψιασμένοι
που απ’ την αρχή τα καίνε φτωχοί και πεινασμένοι.
Σου μοιάζει τόσο μακριά η Χιλή κι η Αργεντινή
θέλω να δω τα μούτρα σου σαν κάτασπρο πανί,
όταν παρέα με τα ωραία πρωτοβρόχια
θα σου θυμίζουν οι καιροί, Ρωμιέ, πως είναι η φτώχια.
Το πάω από δω, το πάω από ‘κει, σάς μαυρίζω την καρδιά
ενώ εγώ κάθομαι στην Ξηρονομή μια ήσυχη βραδιά,
μ’ ένα ποτήρι απ’ του κυρ- Γρηγόρη το κρασάκι
γιορτάζω τα γενέθλια του Jamoan, του Άκη,
του παλιοκιθαρίστα μας, της παλιομουράβιας,
του βαμμένου ξωτικού, της κόρης μου της Μάγιας.
Σας λέω την καληνύχτα μου, γιατί ο ύπνος θα με πάρει,
φρέσκα θα ‘χετε νέα μου πριν γιομίσει το φεγγάρι
να μπαίνετε στο lowbap.com και να ‘χετε το νου σας,
τόπο να πιάσει η φωτιά, το αίμα και τα «ντου» σας.
